Op verschillende plaatsen in Frankrijk en Groot-Brittannie ben ik de Sequoia boom tegengekomen. Ofwel Sequoiadendron Giganteum, de 'Mammoetboom' uit de Cipressenfamilie. Reuzenbomen zijn het, de grootste exemplaren zijn zo'n 110 meter hoog. Oorspronkelijk groeien ze op een smalle kuststrook van ongeveer 300 kilometer langs de westelijke hellingen van de Sierra Nevada in Californie. Ze worden ook wel de grootste levende wezens op aarde genoemd. Het is een altijd groene naaldboom, met een roodbruine stam en een zachtaanvoelende bast die heel dik kan zijn, en dienst doet als een jas. Het zijn vriendelijke reuzen; 'langzaam', 'statig' en 'standvastig'. Zo rond 1852 doet de boom zijn intrede in Europa, meegebracht door reizigers. Maar de (groei)omstandigheden in Europa zijn veel minder gunstig, de hoogste bomen hier zijn 40 meter. Vooral in een nat klimaat groeien ze snel. Als ik bij deze boom sta voel ik me klein en nietig. Als zo een oude reus eens zou kunnen spreken.... Ik denk aan een bekende spreuk van een Indiaanse stam; 'Weet je dat bomen spreken'. Dat doen ze zeker, alleen wij 'verstaan' het niet. Als ik wat denneappeltjes verzamel (met een diepe donkere houtgeur), vallen er enkele zaadjes uit, miniscule, zeer lichte zaadjes van 3 mm lang. Ik verbaas me over het feit dat uit zo'n klein zaadje deze reus kan groeien. In dit kleine flintertje bevindt zich de 'blauwdruk' van de boom. Natuurlijk bepalen de omstandigheden waarin hij (op)groeit ook mee, hoe hij er nu uitziet. Het is een prachtige boom, die precies 'doet' wat hij doen moet, hij is er gewoon, en daarom zo mooi. Zo 'spreekt' hij, een universele taal. Indrukwekkend(e) Boom!

Tijdens een wandeling kom ik bij een kabbelend riviertje, en ga deze over via een aantal 'stepping stones'. Mooi gevormde 'treden' van natuursteen, natuurlijk ontstaan. Het is een mooie wintermorgen in februari, en het heeft gevroren, overal bedekt de rijp het land. Het is nog vroeg en de wereld is nog stil en schoon, de zon 'schijnt'alles warm. Ik ben in Engeland, in het Lake District, een National Park in het noorden. De stepping stones naar de overkant van het riviertje zijn precies dezelfde die Dorothy Wordsworth (zus van William Wordsworth, dichter), beschreef in een van haar 'daily journals' zo rond 1800. Kleine 'tijdloze' beschrijvingen van het dagelijks leven in die tijd. (Januari, 20th 1802, Tuesday.....) Meer dan 200 jaar later, is er niets veranderd. (Ik stak de Amble over via de stepping stones...). Ik denk na over die 200 jaar, hoe relatief tijd(s)- beleving is..... Ben voor het eerst in 'the Dales', en het voelt vertrouwd, als thuis. Beschutte valleitjes met stenen muurtjes, langs kleine landweggetjes. Breng een bezoek aan Dove Cottage, voormalig woonhuis van de Wordsworth's. Als ik tijdens de wandeling de weg vraag aan een oud vrouwtje, legt ze uit dat ik bij de 3e heg links moet, en daarna bij de 4e boom rechts. En, het klopt! De Stepping Stones staan vandaag voor mij symbool voor vertrouwen en eenvoud. Hou je aandacht erbij als je ze 'neemt' om aan de overkant van het riviertje te komen. Ze liggen er al eeuwen en zijn vele malen belopen en 'beproefd', en veilig. Er is al een pad, je hoeft hem alleen maar te gaan, gelukkig maar... (Februari 4th 2004, Thursday.......).

In een klein dorpje, ergens in de Franse Bourgogne, zag ik een bordje met, 'kathedraal'. Ik knipperde met m'n ogen, en dacht, hier ?, Een kathedraal ?.... Draaide en parkeerde de auto, en, het was waar. Daar stond de wereldberoemde (niet voor mij) Kathedraal van Vezelay. Gebouwd zo'n duizend jaar geleden, en met een roerige geschiedenis. Door de (Romeins aandoende) poort lopend naar de ingang werd ik heel benieuwd. Ik liep letterlijk 'het verleden' in, en zag dat het een mega (11e eeuws woord) bouwwerk was. Imposante zuilen, wit, licht, tijdloos en sereen. De atmosfeer verstild, geen invloed van de onrustige 'moderne' tijd. 'Dingen' als auto's, telefoon, email, media, nieuws, hypes bestaan niet. Er is alleen een diepe stilte, een stilte waarvoor mensen vluchten, afleiding zoekend in allerlei 'dingen'. Een eenvoudige, veelzeggende stilte. De 'schaal'van dit gebouw is enorm, wat de drijfveren geweest kunnen zijn om dit te bouwen; geloof, gewin, angst? Ik heb geen idee! En dan nog te bedenken wat voor technische middelen ze tot hun beschikking hadden! Ik was er op dat moment alleen, en het was 'gratis', en een mooie ontdekking! Weer in het dorp hoor ik Michael Jackson uit een voorbijrijdende auto, hij zingt de 'klassieker' Beat it.... terug in de 21e eeuw, Eh....Beat what?

Op een late avond in de winter van 2005 maak ik een wandeling buiten de stad. Het vertrouwde en bekende landschap was niet meer zichtbaar, en was verborgen onder een witte deken, van minstens zestig centimeter sneeuw. En er hing een dikke, vochtige en 'klamme'mist die de atmosfeer 'verstikte'. Boven die mist was de hemel kraakhelder (vermoedde ik). De grootte van de wereld was teruggebracht tot 1 vierkante meter, want 'verder' was er niets te zien. Ik volgde het pad door de rand ervan niet uit het oog te verliezen. Er was verder niets, geen verkeer, mensen.... Totale stilte. Een hele tijd heb ik in 'verwondering'gelopen, me focussend op mijn voetstappen, volkomen vertrouwd in een witte verstilde wereld. Heel ver boven de 'mist' hoor ik op een gegeven moment een aantal overvliegende ganzen, hun geluid vult.... Door niets gehinderd vinden ze hun weg, op hun 'innerlijke kompas'. Wat een contrast lijkt het, lopende 'gevangen' in 'wit', of vliegend in een heldere hemel, maar het voelt als een geheel, als 1. Zij volgen hun plan, in alle eenvoud. Deze wandeling was een (ver)ruimende ervaring, met een V van ganzen als 'gids'. Richting noord-west, denk ik, ja goed, gewoon volgen....